New York Üniversitesi’nden bir küme araştırmacı, teorik olarak kendilerini üstel olarak çoğaltabilen DNA tabanlı nanobotlar geliştirdi. Geliştirilen minik DNA robotları yalnızca dört DNA ipliğinden oluşuyor ve yapılarını şablon olarak kullanarak kendilerini her seferinde teker teker kopyalayabiliyorlar. Bu DNA nanobotları, bedenimizin içerisinde kalarak hastalıklara yeni bir tedavi yaklaşımı sağlayabilir. Kendini kopyalayan nanobotlar
Dört DNA ipliği ile oluşturulan nanobotlar yaklaşık 100 nanometre boyutunda. Bunu bir perspektife oturtmak gerekirse, aşağı üst bir insan saçının genişliğine sığacak biçimde yaklaşık bin adedini an yana dizebilirsiniz. Ayrıyeten çalışabilmeleri için gereken belli DNA ipliği hammaddelerini içeren bir çözelti içinde tutuluyorlar.
Parçaları üç boyutlu biçimlerde bir ortaya getirebilen nanorobotlar New York Üniversitesi, Ningbo Cixi Biyomekanik Mühendisliği Enstitüsü ve Çin Bilimler Akademisi’nden bilim insanlarının işbirliğiyle geliştirildi. Bu, sırf iki boyutlu formlar oluşturabilen evvelki teşebbüslere kıyasla kıymetli ölçüde gelişme manasına geliyor. Yeni robotlar, üçüncü boyuta ve daha fazla özgürlük derecesine erişmek için çok eksenli hassas katlama ve pozisyonlandırma kullanıyor.
Grup Science Robotics mecmuasında yayınlanan çalışmalarında, “Dışarıdan denetim edilen sıcaklık ve ultraviyole (UV) ışıktan yararlanarak, ~100 nanometre boyutundaki programlanabilir robotumuz farklı modülleri yakalıyor, bunları kaynaştırılabilecek biçimde konumlandırıyor ve hizalıyor, yapıyı hür bırakıyor ve bir sonraki süreç için hazır olarak orjinal konfigürasyonuna geri dönüyor” diyor. Nanobotlar neden kıymetli?
Bunun üzere nanobotlar vücut hücreleri içinde ilaç, enzim ve öteki kimyasalları üretme potansiyeline sahip. Araştırmacılar, bu makinelerin tüm 3D yapılarını ve fonksiyonlarını kendi kendilerine kopyalayabildiklerinin altını çiziyorlar. Daha evvelki araştırmalar, yanılgı riski taşıyan 3D formlara dönüştürülmesi gereken 2D formlarla sonluydu. Lakin yeni araştırma sıfırdan 3D yapıların oluşturulmasına imkan sağlıyor.
Ancak DNA nanobotlarının büsbütün kendi kendine yetemediklerini de belirtmek gerekiyor. Robotlar, dışarıdan denetim edilen sıcaklık ve UV ışığına reaksiyon olarak hareket ediyor. Bir ortaya getirdikleri DNA modüllerine kaynak yapmak için UV ışığı gerekiyor. Yeteri kadar bilimkurgu kültürünün içerisinde olanlar “kendi kendini kopyalayan nanobot” cümlesini duyduğunda Gray Goo senaryosunu (kontrolsüz bir halde kendini çoğaltabilen nanobotların ömrü tehdit etmesi) akıllarına getirebilir. Neyse ki, geliştirilen DNA nanobotları için bu pek muhtemel değil zira kâfi ölçüde hassas DNA kesimleri ve UV ışığı olmadan kendilerini ya da öbür bir şeyi çoğaltmaları mümkün değil.
