Kara delikler kendilerine çok yaklaşan her şeyi yutmalarıyla ünlü olsalar da onları da avlayan bir şeyler olabilir. Yeni bir çalışma, yıldızların çok küçük kara delikleri yakalayıp çekirdeklerinde tutabilmelerinin mümkün olduğunu öne sürüyor. Hatta araştırmaya nazaran bu yıldızları bulmanın bir yolu bile olabilir ve şayet bulunabilirlerse, karanlık maddeyi anlamamıza yardımcı olabilirler. Kara deliklerin yıldızların vefatından sonra doğanlar ve galaksilerin merkezinde olan muhteşem kütleli canavarlar üzere çeşitli biçimleri olabiliyor. Öte yandan Büyük Patlama‘dan çabucak sonra çok sayıda kara deliğin (İlksel kara delikler) oluşmuş olması gerektiği ve bunların hala kozmosun etrafında sürükleniyor olabileceği uzun vakittir bilim dünyası tarafından ileri sürülmekte. Kara delikler bizim için esasen görünmez olsalar da, varlıklarını etraflarındaki husus üzerindeki kütleçekimsel tesirlerinden çıkarabiliriz.
Yıldızlar tarafından yutulan kara delikler
Stephen Hawking birinci olarak Güneş’in içinde ilksel kara deliklerin (BH) varlığını öne sürmüştü ve artık Max Planck Astrofizik Enstitüsü tarafından yapılan açıklamaya nazaran araştırmacılar küçük, ilksel kara deliklerin yeni oluşan yıldızlar tarafından yakalanabileceğini gösteren bir model oluşturdular.
Büyük Patlama’dan sonraki birinci saniyede oluşan bu ilksel kara deliklerin Güneş’in içinde var olabileceği ve birikim yoluyla parlaklığına katkıda bulunabileceği öne sürülüyor. Max Planck Astrofizik Enstitüsü’nden (MPA) bir küme araştırmacı, bu “Hawking yıldızlarının” gelişimini ayrıntılandıran simülasyonlar gerçekleştirdi. Hawking yıldızları, muhtemelen ilksel kara delikleri yakalayabilecek yeni oluşan yıldızlar olarak isimlendiriliyor.
Bu teklif, yıldızların içindeki ilksel kara deliklerin yıldız evrimini değerli ölçüde etkileyebileceği fikrini ortaya atarak astronomik fenomenlere potansiyel tahliller sunmakta ve daha fazla keşif için araştırma ve kestirimleri geliştirmekte.
Bilim insanları ayrıyeten bu görüşün karanlık unsurun varlığına dair potansiyel bir açıklama sunduğunu da belirtiyor. MPA Yıldız Kısmı Yöneticisi Selma de Mink, “Böyle ilkel kara deliklerin var olup olmadığını bile bilmiyoruz fakat tekrar de farklı bir fikir deneyi yapabiliriz.” dedi.
Böylesi bir örnekte Güneş nihayetinde küçük bir kara delik olacak
Araştırmacılar, teorinin bu cins kara deliklerin yıldızlar içindeki sonuçlarını, yıldız evrimi üzerindeki tesirlerini ve varlıklarının gözlemlenebilir sonuçlarını araştırdığını belirttiler. Çalışma, Güneş‘in evriminin, nükleer tepkileri bastıran yığılma kaynaklı güç nedeniyle yaklaşık 100 milyon yıl boyunca parlaklığının yarısına kadar kararacağını ortaya koydu. Güneş daha sonra büsbütün konvektif bir yıldıza dönüşecek, potansiyel olarak birkaç milyar yıl boyunca bir altdev yıldız olarak parlayacak ve nihayetinde bir güneşaltı kütleli kara delik haline gelecek. Çalışma ayrıyeten çeşitli yıldız kütleleri ve metaliklikler için sonuçlar sunmakta ve kara delikli yıldızların eşsiz iç yapılarının asterosismoloji yoluyla tespit edilebileceğini öne sürmekte.
Güneş bir örnek olarak kullanılsa da, Hawking yıldızlarının global kümelerde ve ultra soluk cüce galaksilerde yaygın olacağını düşünmek için yeterli nedenler var. Bu da Hawking yıldızlarının hem ilkel kara deliklerin varlığını hem de karanlık unsur olarak mümkün rollerini test etmek için bir araç olabileceği manasına geliyor
Böyle bir şey mümkün mü?
Stephen Hawking, çok ender durumlarda yeni oluşan yıldızların yaklaşık bir asteroid kütlesinde küçük ilksel kara delikleri yakalayabileceği fikrini ortaya atan birinci kişiydi. Bu senaryoya nazaran kara delik daha sonra yıldızın merkezine batacak, lakin konut sahibini yok edemeyecekti. Yıldızlar içlerinde nükleer füzyon tepkileri gerçekleştirirken, ağır güç dışarıya yanlışsız akar ve bu basınç yıldızın kendi içine çökmesini pürüzler. Fakat bu tıpkı vakitte merkezdeki varsayımsal bir kara deliği besleyebilecek gaz ölçüsünü da hudutlar. Peki bu türlü bir ikili ahenk içinde yaşayabilir mi?
Max Planck Astrofizik Enstitüsü’ndeki bilim insanları kara delik için farklı başlangıç kütleleri kullanarak “Hawking yıldızları” olarak isimlendirilen bu yıldızların evrimini modelledi ve şaşırtan bir halde bu yıldızlar, beklenenden çok daha kararlı bir halde yaşayabiliyorlar. Üstelik dışarıdan tespit edilmeleri de neredeyse imkansız.
Araştırmanın başyazarı Earl Patrick Bellinger, “Güneşimizin merkezinde biz fark etmeden Merkür gezegeni kadar büyük bir kara delik bile olabilir.” diyor.
